Επιτέλους η γη ξεδιψάει το χώμα της, το νερό κυλάει γάργαρο και τα μικρά περήφανα ποταμάκια φτιάχνουν χαμόγελα στο έδαφος. Κάποια στιγμή έλεγα πως ποτέ δε πρόκειται να σβήσει η δίψα. Και να, η δίψα σβήνει, πάντα σβήνει . Σαν Ετρούσκος αρχαίος πολεμιστής, που τιμά τον πολιτισμό του και την οικογένεια του, προσπαθώντας να μην γίνει ποτέ φέρσου, περίμενα και περίμενα όπως περίμενε και εκείνος στους αιώνες, να ξεδιψάσει την οργή. Είδες Τουρμ Κάικνας; Η βροχή ήρθε, όπως ο Βέλιες.