Και δα;

Θυμούμαι στο χωριό από στα ήμουνε κοπέλι, τη δροσά την ταχινή απού δεν εμπόρουνα να πορίσω όξω να κάνω κανά ζάλο. Επροσπάθουνα να κουλαντρίσω τη κρυγιάδα απού ΄νιωθα. Εδά ξυπνώ και γρηκώ την ταχινή τη δροσεράδα τη παλιά, και αναριγούνε τα μέσα μου..και λέω καλά ΄μαστενε τότε σας , απού μας ένοιαζε δα, μόνο πως θα πορίσομε όξω,όι ίντα θα αντικρίσομε.